وقتی دنیا بیرون پر از خبرهای تلخ و تصاویر ترسناکه، کودک ما به یک چیز بیشتر از همیشه نیاز داره: احساس امنیت در کنار ما.

ما نمی‌تونیم کودکی رو از واقعیت‌های دنیای امروز جدا کنیم، ولی می‌تونیم کمکش کنیم تا با واقعیت‌ها، به اندازه‌ی سنش روبه‌رو بشه، نه غرقش بشه.

چند نکته‌ی مهم برای والدین و مربی‌ها:

🔹 گوش بده، نه فقط پاسخ بده.
اگر پرسید: «جنگ چیه؟ چرا آدم‌ها همدیگه رو می‌زنن؟»، جواب رو با واقعیت ترکیب کن، ولی متناسب با سنش. لازم نیست جزئیات رو بدونه. لازم داره بفهمه احساسش مهمه و کسی هست که بشنوه.

🔹 اضطراب خودت رو مدیریت کن.
کودک با نگاه به چشم‌هات، لحن صدات و حتی سکوتت، جهان رو معنا می‌کنه. اگر تو دچار وحشت باشی، اون امنیتش رو از دست می‌ده. تو لنگر دنیای اویی، حتی اگر خودت طوفان زده باشی.

🔹 روال زندگی رو حفظ کن.
بازی، خواب منظم، قصه‌ی شبانه، بغل‌های گرم و حرف‌های ساده، مثل آنتی‌بیوتیکِ آرامشه. کودک در روتین، آرامش پیدا می‌کنه؛ حتی وسط اخبار بمب و موشک.

🔹 از او یک سرباز نساز!
گاهی ناخواسته کودک رو درگیر دردهای بزرگ‌ترها می‌کنیم. عکس، خبر، تحلیل، گفتگوهای داغ سیاسی، حتی شوخی‌های طعنه‌آمیز… همه‌ی این‌ها رو به دنیای اون وارد نکن. بذار هنوز دلش به بادبادک و گچ رنگی گرم باشه.

🔹 امید رو فراموش نکن.
کودک اگر بفهمه دنیا همیشه جای امنی نیست، باید هم‌زمان بفهمه که انسان‌ها می‌تونن مهربون، شجاع و صلح‌جو باشن. تو اینو با رفتارت یادش بده، نه فقط با حرف.

یادت نره: ما مسئول ساختن جهانی امن‌تر برای بچه‌هامون هستیم. حتی اگر جنگ از دست ما خارجه، آغوش ما، آگاهی ما و واکنش ما هنوز در اختیارمونه.